Tilva Roš

• Scenario: Nikola Lezaić
• Uloge: Marko Todorović, Stefan Đorđević, Dunja Kovačević, Marko Milenković, Nenad Stanisavljević, Nenad Ivanović
• Žanr: drama
• Trajanje: 102 minuta
• Godina: 2010.
• Recenzirao: Davor Pavlović

Nakon Života i smrti porno bande, srpska kinematografija se nastavlja kretati u novom i drugačijem pravcu nego do sada. Pobjednik ovogodišnjeg SFF-a i debitantski film mladog srpskog autora Nikole Ležaića Tilva Roš je entuzijastični i niskobudžetni projekat u kojem glume naturščici, koji u filmu imaju ista imena kao i u realnom životu.

Tilva Roš ili kako glumac Stefan, na početku filma, kaže Crveno brdo, na vlaškom jeziku je mjesto rudarskog kopa u Boru, gdje svoje vrijeme provode junaci filma Stefan, Toda, njihova prijateljica Dunja, koja se vratila iz Francuske i ostali. Oni su skejteri i u nedostatku dešavanja i spremanja za fakultet ili posao, vrijeme provode tako što se igraju destruktivnih igrica, poput onih u Jackassu na MTV-ju. To sve bilježe kamerom pokušavajući da zadive jedan drugog. Uz sve to, pojavljuje se i tinejdžerska ljubomora i ljubavni trougao između glavnih aktera, koji je ipak stavljen u drugi plan i samo se na trenutke nazire (Dunja je jedina oko koje Toda i Stefan ne mogu da se slože). Ono što je u prvom planu je punk anarhija i revolt u malom gradu koji pokazuju današnji vid borbe mladih ljudi protiv apatije i introvertnosti u koje je upala današnja tranzijcijska Srbija. Produkcija filma je na niskom nivou, a Ležaić je sve sam radio (scenario, režiju, montažu). Međutim, iako je to tako, sve je dobro ukomponovano i ima svoju glavu i rep, iako je scenario u pojedinim segmentima neuvjerljiv. Iako su glumci naturščici, oni glume više nego uvjerljivo, a posebno se među njima ističe Marko Todorović, koji je dobio Srce Sarajeva za najbolju mušku ulogu, jer u nekoliko scena zaista briljira i može se reći da nosi film.

Ovo je jedna mala tinejdžerska drama, bez prevelike dramaturgije sa puno humora i simpatičnih video isječaka sa dva iskristalizovana karaktera, koji se ponašaju prirodno i koje prati kamera iz ruke u 100 minuta, u kojoj je režiser jednu lokalnu temu uzdigao na univerzalni nivo.